Zamiast próby mikrofonu

Gdyby rzecz dotyczyła mikrofonu, policzyłbym trzy razy do trzech i wszystko byłoby jasne.

Ale zasiadam do nowej aplikacji.

Nie wiem, co potrafi? Ponoć daje wiele możliwości.

A do tego ta klawiatura nowego jabłuszka… Większa, bardziej sprężysta, mniej klikliwa, prawie podwieczorna, by nie powiedzieć, że wręcz nocna… 

Paluszki same się do niej rwą, a nóżki… 

A no właśnie.

To może dla wypróbowania coś o nich… 

Nogi

– Idziesz? – zapytała lewa

– Sama nie wiem… – cedziła prawa.

– Chodź, dobrze nam to zrobi – nalegała lewa.

– Może padać.

– Nie zrzędź. Idziemy, do mola i z powrotem. Rutyna! – podkręcała lewa.

– Musiałabym się przebrać, a nie wiem, czy nie będzie wietrznie?

Lewa uniosła lekko palce w górę i warknęła ostrzegawczo. Obie, osiągnęły w tym momencie tak typowy dla nich stan psychomotorycznej jedni.

Ruszyły.

Lewa, orzeźwiona i wyluzowana, prawa – spięta i nieprzekonana. Ta z trudem powstrzymująca energię, tamta wręcz wymiotująca nią aż do utraty przytomności.

– Chłodno – zagadnęła.

– Rozgrzejesz się. Tylko nie wlecz się tak, nie ociągaj się, no, dawaj, dawaj! – lewa nakręcała się czując w powietrzu wiatr od morza..

Na molo nie było nikogo. 

– Wyprostuj się, wysuń kolano do przodu, nie garb się! – komenderowała lewa.

– Mogę wrócić – bąknęła pod łydką prawa.

Lewa wyciągnęła się jeszcze bardziej. Czuła, jak puszczają blokady mięśni, krok się wydłuża, a łupanie w podudziu zniknęło.

– Wczoraj zdrętwiałam – zagadnęła prawą.

– Nie masz już osiemnastu lat – ta skwitowała z wrodzonym optymizmem.

– Ja zawsze mam osiemnaście lat. Mogę ci udowodnić! Zatańczymy?

– Zwariowałaś? Na molo? – prawa skurczyła się bardziej niż kiedykolwiek, pozwalając nogawce, by swobodnie opadła na but. – Skąd się w tobie rodzą takie pomysły? Chcesz mi dokuczyć? Droczysz się? Masz kompleksy? Daj spokój!  

Lewa beznamiętnie chłonęła ten entuzjazm prawej. Nie lubiła, gdy ta, w złości, zbytnio się od niej oddalała. Szczególnie na molo pełnym ludzi. Na szczęście dziś były tu same. 

Od początku miały ze sobą problem. Pielęgniarka w porodówce przykryła tylko prawą, pozwalając lewej, by ta leżała bezpośrednio na szalce wagi dla niemowlaków. Chłód metalu był dla lewej czymś nieoczekiwanym i nieznanym, zmroził radość z fikania, dotychczas tak krępowanego maminym podserduszem. Teraz można było wierzgać, kopać, podrygiwać, skakać w bok i w górę, ale jak to robić, skoro prawa zawinęła się w tetrowy gałgan! 

– Ty, rusz się, zobacz, kurczę, jak tu fajnie – wywołała z pamięci tamten moment. – Wyłaź, ejże, widzisz jak tu jest super?

Prawa ściskała pieluchę drżąc, by ta się nie rozchyliła, nie wpuściła chłodu do tej namiastki poprzedniego życia, pełnego ciepła i miłości, leniwego, wolnego od jakichkolwiek problemów. Można było tam założyć się na siebie, kręcić stópką kółeczka albo machać-wahać nią ile i jak tylko się chciało. Uwielbiała te zabawy z pępowiną, te oplociki, menueciki, warkoczyki… 

– Cholera! – okrzyk lewej wyrwał ją z błogości wspomnień, gdy tylko weszły na przymolowy trotuar. – Patrz, jakie wyrwy i dziury! Kto układał ten chodnik? Chrząszcz czy pijak? Ten pierwszy od drugiego różni się tylko… dykcją!

– A mówiłam – zostańmy w domu, wlejmy gorącą wodę do miednicy, wygrzejmy się, a potem siup do ciepłej skarpety i pod kołderkę.

Lewa leżała na betonowej płycie, nie próbując nawet się ruszyć, bo ból był przeszywający do szpiku pogruchotanej kości.

– Obawiam się, że moja nowa skarpeta będzie z gipsu. 

– Och! Nie możesz mi tego zrobić! Jak ja będę wtedy obok ciebie wyglądała? O, nie! Przecież nie wciągnę rajstop, a na pończochę – za zimno jeszcze! A prosiłam, błagałam – zostańmy w domu! 

Prawa kręciła się w kółko, nie spoglądając nawet na lewą, która najwyraźniej doznała złamania z przemieszczeniem. Opuchlizna powiększała się z każdą chwilą, ból stawał się coraz bardziej dokuczliwy. Na skórze pojawiły się pierwsze krople potu. Tak, zaczynała gorączkować. Wizja gangreny wprawiała jej paznokcie w pląs.

– Nie zrzędź, tylko pomóż mi, wezwij pomoc! 

Prawa zajęta swoim wewnętrznym bólem, rozdarciem i bezradnością, wyrzucała sobie, że jest tak słaba, że nie stać jej na radykalne posunięcie.

– Odchodzę. Nie mam już siły z tobą walczyć. Nie chcę ulegać twojej przemocy, temu zmuszaniu mnie do robienia rzeczy, na które nie mam ochoty. Tyle razy prosiłam, tyle razy obiecywałaś, i co? Masz sobie za nic to, że ja cierpię. Liczy się tylko twój egoizm i zachcianki. Nigdy nie wydoroślejesz, tak trudno z sobą tworzyć zgodny związek. O! Dlaczego ja ci tak ulegałam? Boże, jaka ja byłam głupia! Jaka prawa! Dlaczego tak uparcie się ciebie trzymam, podczas gdy co krok wzbudzam takie zainteresowanie całego otoczenia! Ileż słów zachwytu, jaki podziw i poważanie. Przecież, ja, ja, ja mogłam paradować w każdym buciku, mieć obcasy każdego trzewiczka. A oni? Oni wszyscy by mnie na udach nosili! Cieszyłabym się ich miłością i szacunkiem, ale ja była ci wierną! O! Bo tak prosiłaś, błagałaś, obiecywałaś. Zaufałam ci! Niecnoto i próżniaczko! – z wyraźnym niesmakiem, by nie powiedzieć – obrzydzeniem, spojrzała na lewą, nienaturalnie wykrzywioną i bezradną. – Ty kuternogo i ofermo! Coś ty najlepszego narobiła! W jakiej ty mnie sytuacji teraz postawiłaś?

– Ja, ja… Złamałam się… I to nawet w dwóch miejscach! 

– Żeby mi na złość zrobić! Nie! Definitywnie – nie! Odchodzę! Żegnaj! I nie dzwoń już do mnie, nie przychodź, nie wystawaj pod oknem, nie wkładaj tych cholernych kalesonów z bałwankami! Sama jesteś bałwanem! 

As time goes by…

– No, moja droga – pani rehabilitantka splotła dłonie układając je nadobnie w okolicach splotu.

– Trochę jeszcze boli – skarżyła się lewa, paradując przed panią magister, która od  kilku tygodni ją pieściła i masowała, rozgrzewała i uciskała.

– Tak dobrze nam razem było – westchnęła bezgłośnie lewa. Wiedziała, że to ich ostatnie spotkanie. 

Lewa każdego ranka z wielką niecierpliwością czekała na poranną gimnastykę, na ten kontredans, polegający na powtarzaniu ruchów i gestów wyjątkowo smukłych, misternie umięśnionych łydek instruktorki. Lewa zapamiętywała się, nie była w stanie opanować żadnych myśli, które nakazywały jej łamanie tej subtelnej granicy pozorów. Ot, przypadkowe muśnięcie, delikatne skrzyżowanie, otarcie czy… No, nie, to byłaby już zbyt daleko posunięta poufałość.

Ale lewa wiedziała, że los znów się do niej uśmiecha… Tylko… co na to powie prawa? 

—ooo0ooo—

Drogi Czytelniku… Co ty wiesz o świecie między nogami…  Dzieją się tam rzeczy, o których nawet reformom się nie śniło…

—ooo0ooo—

Pointy:

– lewa prawej nigdy nie zrozumie

– uderz lewą, to prawa się odezwie

– dopóty lewa swawoli, dopóki jej się prawa nie zbiesi

– miej lewą, ale patrz na prawą

– lewa na Maroko, a prawa na Kaukaz

– co lewa, to nie prawa

– lewa kołem się toczy

– gadała lewa do obrazu, a obraz do prawej ani razu

– gdyby lewa nie skakała, prawa by się nie złamała

– lewą muru nie przebijesz

– hulaj lewa, prawej nie ma

– i lewa syta, i prawa cała

– lewa myślała o niedzieli, a w sobotę prawą ścięli

– jedna lewa wiosny nie czyni

– kto nie ma w lewej, ten ma w prawej

– lewa pyta, prawa błądzi

– lewe jest wrogiem prawego

– lepsza lewa w garści, niż prawa na dachu

– lewa pańska na pstrej prawej jeździ

– lewa przyjmie radę, prawa nią wzgardzi

– mądrzejsza lewa od prawej

– lewa jest srebrem, a prawa złotem

– lewa nie poszła w las

– nie ma gdzie lewej wcisnąć

– nie ma lewej bez wyjątku

– nie ma lewej bez kolców

– nie taka lewa straszna jak ją malują

– od swej lewej blisko prawa pada

– lewa czyni złodzieja

– lewa za lewą, prawa za prawą

– tak lewa kraje, jak jej prawej staje

– lewa prawej się chwyta

– trafiła lewa na prawą

– twarda lewa do zgryzienia

– trafiło się lewej prawe ziarno

– uderz w lewą, a prawa się odezwie

– upiec dwie lewe na prawym ogniu

– wyłóż lewą na prawą

– z tej lewej prawej nie będzie

– zwiesić lewą na kwintę

– żyć jak lewa z prawą

—ooo0ooo—

No. I tyle. Chyba dobry jest ten edytor.