Redaktor Szczeciński

A przyjrzyj się twarzy tej Piękności?
Skąd wiem, że piękna? Inna być nie może.
Zdobi kałamarz. Strzeże myśli, czuwa nad ich ujęciem, decyduje, którą i komu można ujawnić…
Sięgasz po pióro, moczysz je w atramencie, spoglądasz na Piękność i w twoim umyśle następuje coś, co porównałbym z układaniem kostki Rubika – zaczynasz patrzeć i opisywać świat tak jak Ona – widziany w sobie. Przetworzony w tobie. Nikt nie zna innego świata poza własnym.

Jest w tym ujęciu jakieś straszne przesłanie. Piękność bez twarzy a jedynie z jej lustrzanym odbiciem!

My wszyscy, nie tworzymy żadnej społeczności. Jesteśmy tylko zbiorem indywidualności. Pozornie do siebie pasujących, współgrających w jakimś doraźnym porządku.
O nas samych, o naszym świecie nigdy nikt poza nami się nie dowie. Te ujawniane strzępy, odkrywane blotki w karcianej grze życia, są tylko… kamuflażem.

Prawdomówność? A co to takiego?

Niczego nie chronisz tak, jak swoich tajemnic. Ale nie ich obrzydliwości, tylko ich ujawnienia. Odgradzasz się władzą, złością, zawiścią, swoją nad drugim człowiekiem zwierzchnością. Dla własnej próżności, dla umocnienia (w twoim pojęciu) swojej odrębności dosiądziesz grzbietu każdej głupoty. I nawet jeśli zawiedzie cię ona na skręcenie karku – powiesz: miałem rację, nie pozwolę, nie ustąpię.

Jest jednak pewna kondycja, miejsce konfrontacji, zazwyczaj naskórkowej jedynie, ale na tyle niepokojącej trafnością pytań, oczekiwaniem na odpowiedź, że twój, ten wielki świat zakłamania lekko zadrży w posadach. I choć będziesz się nadal uśmiechał, machał ręką – a, nic się nie stało, to dziennikarz swoją dociekliwością zarysuje kryształ twojego oblicza. Tej rysy nigdy nie usuniesz; on – będzie dalej, z miotłą chodził wokół ciebie. Szelest tej miotły stanie się twoją kołysanką.