Piaszczenie życia

Ty! Naprawdę ty! A ja taka…

Nie, nie jestem zszokowana Pana widokiem… twoim widokiem. Mimo tylu lat ciągle nie mogę się oswoić, że któregoś dnia zażądałeś, bym ci mówiła po imieniu. No bo to niby jak, tak po prostu, mam do Pana mówić…

A, bo ty nie wiesz, że dla wszystkich, z którymi pracowałeś, byłeś bogiem. Ci nad tobą też mieli z tym problem. Wszyscy wiedzieliśmy, że oni sami bez ciebie niewiele znaczą. Od pewnego momentu nie kryli się z tym, że chcieliby cię zamordować skrycie lub podczas największych igrzysk, na oczach wiwatującego tłumu.

Więc kiedy przed chwilą zobaczyłam, że to jednak ty idziesz brzegiem morza, jak zwykle z tym twoim, nikogo niewidzącym wzrokiem… umarłam po raz drugi. Poczułam się nagle tak, jak wtedy w twoim mieszkaniu, w wannie… Woda była jedyną ochroną, moim pancerzem. No i klucz w zamku…

Sam widzisz, jak nie mogę się skoncentrować, jak bardzo jednak ciągle jestem roztrzęsiona, poszarpana, pokąsana i poprzecierana. A to tylko 27, nie – już 28 lat minęło… Co w tak krótkim czasie mogłoby się we mnie zmienić?

Nie, ty nie raniłeś. To byłoby trywialne, takie powieściowe. Ty wypalałeś dziury, dematerializowałeś moje istnienie wypełniając powstałe wyrwy sobą. Nie mogłam na siebie patrzeć. Zbiłam lustro, by nie oglądać ciebie… we mnie. Wszędzie, gdzie kiedyś poczułam twój dotyk, już mnie tam nie było.

Nie, nie cierpiałam. Bo jak mogę cierpieć, skoro ta twoja boskość do dziś wypełnia mnie bez reszty, zastępuje moją głupiutkość i nicnieznaczoność! Ja wsiąkałam w ciebie, a ty byłeś we mnie coraz bardziej nie do ogarnięcia. Ale ja, ja ciągle i coraz bardziej nie czułam się z tą twoją siłą we mnie lepsza, mądrzejsza. Nie, spokój czy błogość to od chwili poznania ciebie uczucia całkowicie mi obce.

Tak. Bałam się ciebie. Ale ten strach był dla mnie jedynym ratunkiem i sensem życia. Może to rzeczywiście było… zniewolenie?

Znikałam w sobie, gdy wpadałeś w gniew, gdy gromiłeś, karciłeś, pokazywałeś każdemu z nas, którymi częściami zer jesteśmy. Ty wiedziałeś wszystko – my nic. A ja miałam współpracować z tobą bezpośrednio.

Bezpieczna czułam się wtedy, gdy po kolacji, kilku drinkach przychodziłeś do mojego pokoju. Czułam, że tylko przy mnie zaczynasz topnieć. Próbowałeś żartować, opowiadać, rozpuszczałeś ten swój czarnoksięski pył świetlny. Mówiłeś coraz wolniej, ciszej, patrzyłeś na moje dłonie. A ja nie mogłam ich opanować. Jedna chowała się w drugiej, a ta uciekała chcąc się tą pierwszą przed tobą osłonić. Wymyślałam tysiąc odpowiedzi na wypadek, gdybyś zapytał mnie o te roztrzęsione dłonie. Zaczęłam je chować za plecami, ale wpadałam w panikę, bo w ten sposób oddalałam się od ciebie. Więc drżałam i łowiłam wibracje twojej tolerancji dla mojej osoby.

Tak, wtedy byłam z kimś związana. Zapytałeś, czy to poważne? Co miałam odpowiedzieć? Wykpiłam się. Phi, nic takiego, zrobi wszystko, co mu powiem. To nie dla mnie… Odniosłam wrażenie, że spodobała ci się ta odpowiedź. Taka trochę w twoim stylu.

Kiedy dziś zobaczyłam cię idącego brzegiem, mimo, iż szedłeś od strony zachodu słońca, a ono mnie oślepiało kryjąc twoją twarz w cieniu, znów poczułam te kamienie przewalające się w moim brzuchu. Miniesz mnie, pomyślałam, nie zauważysz i wszystko będzie jak zawsze. Przez kolejne 27 lat będę na ciebie czekała w przekonaniu, że jutro to na pewno cię spotkam, albo że zadzwonisz. Przypominałeś mi o sobie co mniej więcej cztery lata. Albo ja… Wysyłałam taki pisk z przedmieść niebytu…

Przez kolejne lata zarastałam dzikością. Po dwóch ledwie można mnie było zza niej dostrzec, po trzech – jej korzenie wrastały we mnie, a gdy zaczynała ona przejmować kontrolę nade mną – dzwoniłeś… Wyrywałeś znów, ze wszystkimi korzeniami…

Stałam przed tobą naga, bez wstydu i poczucia wartości. Ot, forma, czekająca na wypełnienie. Nie wysilałeś się jednak zbytnio. Nigdy, no może raz, pozwoliłeś mi odczuć, że coś ci się we mnie podoba. Piersi… Próbowałeś ująć je w napastliwą dłoń, zachłanną i lekko drżącą.

Właściwie niczego mnie nie nauczyłeś. Bo czy umiem słuchać muzykę, rozumieć teatr, dostrzegać poezję? Z dwóch połówek jabłka mogłam co najwyżej próbować złożyć jedno, całe, ale zawsze pozostawało ono na półprzekrojone. Ty na dwóch częściach budowałeś cały wszechświat, z którego niczym dojrzałe czereśnie, bez najmniejszego wysiłku zrywałeś moje uczucia, wrażenia, emocje, doznania, i zachwyty. Ze smakiem wypluwałeś pestki. I znów wszystko kręciło się wokół ciebie.

Nie pamiętam, czy przed chwilą, tam na brzegu to ja odezwałam się pierwsza?  Rozmawialiśmy? Pytałeś? Opowiadałeś, ucieszyłeś się? Nie, nie pamiętam. Odezwaliśmy się do siebie?

Pierwsze obrazy naszego spotkania wyrwałam z pamięci w chwili, gdy zaprosiłeś mnie do kawiarenki. Jej wnętrze przypominało mi wielki worek foliowy. Dusiłam się w niej. Cały świat pozostał za zmatowionymi ,wielkimi płycinami okiennymi. Słońce majaczyło, morze ledwie się rysowało, zewsząd dobiegał rozmazany gwar i krzyki dzieciarni.

Ale ty jesteś teraz tu, jak nigdy wcześniej boleśnie realny. Trochę kręci mi się w głowie. Zaczynam wątpić… Tracę pewność, że spotkałam właśnie ciebie, mojego i prawdziwego, a nie fatamorganę. Muszę nad sobą zapanować, bo wpadnę w panikę. Przecież przez 27 lat wymyślałam to nasze spotkanie. Przygotowałam każdy jego moment. Wiedziałam, to jasne, wiedziałam, że cię spotkam, że nastąpi to jutro, najdalej pojutrze, ale… nie dziś! Ta pewność jutra trzymała mnie przy życiu. Rozumiesz? Miałam spotkać cię jutro. Nie dziś! Kim więc jesteś? Czego ode mnie chcesz? Nie! Nie oszukasz mnie. Wstań, odejdź! Ja czekam na…

Nie, to nic, to od tego słońca. Przepraszam, ale ono tak bardzo mnie oślepia. Już dobrze, przepraszam. Nic mi nie dolega…

Zadławiłam się. Tak, to od tej gazowanej wody. Nigdy takiej nie pijam. I od słów pustych, które mi podsuwasz, a ja głupia je chwytam.

Zawsze chwytałam.

Ale tylko na chwilę. A to, że niejedna z tych chwil trwa do dziś nie zmienia faktu, że ciągle i niezmiennie jest tylko chwilą. Wyłazi spod niej moja prawdziwa, niczym tynk nagrzany słońcem, szorstka nieufność wobec życia.

Znów patrzysz na moje dłonie. Znów nie słyszę, co mówisz. A mówisz? Czuję się jak wiolonczelistka w niemej orkiestrze, otoczona twoim dźwiękiem, ale mojego własnego nie jestem w stanie wyłowić z tej kakofonii emocji. Ciągle patrzysz na moje dłonie… Tak, próbuję schować twój dotyk… Ten sprzed chwili, gdy spotkaliśmy się na brzegu…  Czuję cię, twój zapach, to wypieranie ze mnie powietrza i te moje dłonie kiedyś mocno zaciśnięte wokół twojej szyi. Jak ja ci wtedy pomagałam, jak chciałam byś wcisnął mnie pod skórę skropioną mgiełką z whisky. Czuję jej smak bardziej niż gorycz twojej nieosiągalności.

Tak, wiem, masz wnuki, przysłałeś mi kiedyś zdjęcie najmłodszego. Mogę ci je pokazać. Hm… wiesz, że moglibyśmy mieć już własne?

Wtedy, u ciebie, to był ostatni raz. Siódmy. Tańczyliśmy, całowaliśmy się. Potem ta wanna i twoja irytacja pod drzwiami. Nie, nie pamiętałam, że włączyłeś muzykę, że to był dwudziesty siódmy koncert Mozarta. Nic nie pamiętam. Bo na nic miejsca we mnie poza tobą nie było.

Właśnie wtedy postanowiłam odejść. Bo już nic więcej z ciebie wziąć nie mogłam. Miałam ciebie całego. Spełniło się. I pękło jak najczarniejsza gwiazda, której nie istnienie wszechświat odczuł boleśnie, gdy rozpadłam się na milion niezmierzonych kosmosów. Ale każdy był przecież z ciebie, był tobą!

Wtedy powiedziałeś – jak to możliwe, że ty, taki gejzer, wulkan energii – tu, teraz jesteś ledwie cieniem… motyla?

Uciekłam. Zmieniłam pracę. Zbudowałam labirynt z nieudanych związków a córkę widuję tylko wtedy, gdy ona nie ma już pomysłu na wymówkę, że coś nie pozwala jej dziś do mnie wpaść.

Całe życie zapakowałam do garażu koleżanki. Dziś wyrzucę kanapę, którą kocham, ale jest dla mnie za duża. Mebluję, przestawiam, nic mi nie wychodzi. A okien w mieszkaniu nie mam. Właściwie tylko duże drzwi balkonowe. Tak, tak, to jest coś jakby mieszkanie – gablotka. Dla porcelanowej farfurynki.

27 lat… Tak, chciałabym, bardzo bym chciała zobaczyć ten twój wielki dom, ten sad i łąki z mandarynowym jeziorem. Musisz mieć tam piękny widok. Morze kolorów. Morze powietrza. Rozumiem, jesteś jak skowronek… Zawieszony gdzieś między ziemią a niebem… ptak.

Ale… sęp też jest ptakiem…

O, świetne zdjęcie… A wiesz, że nie jesteś podobny do żadnego z twoich czworga dzieci? Uśmiechają się szczerze, beztrosko. Musisz je bardzo kochać. A one? O, jak w ciebie wpatrzone… Spragnione twojej akceptacji…

O niczym nie marzę bardziej niż o tym, by przyjechać do ciebie. Być przy tobie, całkiem niezauważalnie. Mogłabym się nawet nie odzywać, ale musiałbyś mnie choć raz, na chwilę jednak przytulić. Dać mi trochę tego nic z ciebie…

Przywiozę whisky. Poczuję się bezpieczniej. Pójdę do twojego łóżka z tą odrobiną ciebie w moich dłoniach.

I uduszę. Zamknę cię, jak złego ducha w kapsule niepamięci. Wcisnę w nią całą moją miłość posklejaną, przenicowaną.

Zostawię sobie tylko te zaciśnięte na twojej szyi moje pięści, niczym kołatki do mojego niepokoju. Nie umiałabym już chyba bez nich żyć. Tak jak nie chcę już dłużej żyć z twoim cieniem. Pomóż mi go zabić.

Chcę być wdową po twoim cieniu!